kwiat gwiazdy betlejemskiej

Gwiazda betlejemska - pielęgnacja, czyli jak uprawiać kwiat gwiazdy betlejemskiej

Gwiazda betlejemska to roślina, bez której wielu z nas nie może sobie już wyobrazić świąt Bożego Narodzenia. Poinsecja, czy też Wilczomlecz piękny, bo takie są mniej znane nazwy tego kwiatu, odniosła niesłychany sukces w naszym kraju i roku na rok jej popularność rośnie. Warto zatem poświęcić jej chwilę czasu i zastanowić się, jak odpowiednio ją pielęgnować, by jak najdłużej i jak najpiękniej cieszyła nas swoimi kwiatami.

Pomimo, iż okres kwitnienia taj rośliny przypada na miesiące zimowe, może to być bardzo mylne dla niedoświadczonych hodowców. Poinsecja do prawidłowego rozwoju potrzebuje temperatur z zakresu od 18 do 21 stopni. Należy za wszelką cenę unikać spadków temperatury poniżej 12 stopni, gdyż bardzo często powoduje to utratę liści przez roślinę. Nawet krótkotrwałe spadki temperatury są niedobre. W okresie przedświątecznym spotyka się czasami ludzi handlujących tymi okazami na straganach lub w przyulicznych kioskach. Takich miejsc powinniśmy unikać, gdyż egzemplarze tam przechowywane są narażone na przechłodzenie. Nawet kupując roślinę w dobrych kwiaciarniach trzeba uważać, by nie narazić jej na zimno w czasie transportowania. Ponadto przy przenoszeniu uważamy na jej delikatne i kruche łodyżki oraz liście. Przy wyborze kierujemy się stanem ogólnym kwiatu, gęstością ulistnienia oraz tym, by gwiazda była dobrze porozgałęziana i tworzyła zwartą całość.

Drzewa iglaste

Opisy drzew iglastych

              

---

modrzewie      sosny      świerki      jodły      daglezja 

Larix - modrzew

Larix decidua - modrzew pospolity (modrzew europejski)

Opis: Drzewo nagozalążkowe dorastające do 50 m wysokości. Rośnie szybko. Konary ułożone są prawie poziomo i tworzą "drabinkę". Pędy są zróżnicowane na długo- i krótkopędy. Pędy ozdobne są także zimą w stanie bezlistnym, dzięki wypukłym, kulistym krótkopędom oraz żółtemu zabarwieniu. Igły są sezonowe (opadają na zimę), miękkie, wyrastające w pęczkach wokół krótkopędu. Igły są ozdobne zarówno wiosną (jasnozielone) jak i jesienią, gdy przebarwiają się pięknie na żółto. Kwiaty są jednopienne, rozdzielnopłciowe. Szyszki drobne, sterczące do góry.

Występowanie: Środkowa i zachodnia Europa, w Polsce rośnie dziko w górach.

Wymagania: Gatunek światłolubny, dobrze rośnie na stanowiskach słonecznych oraz przeciętnych glebach (najlepiej świeżych i żyznych, nie znosi gleb wilgotnych i gliniastych). Jest odporny na zanieczyszczone i suche powietrze w miastach oraz mrozy.

Zastosowanie: Doskonale nadaje się na strzyżone żywopłoty(dobrze znosi cięcie, szybko rośnie). Jest sadzony w nasadzeniach krajobrazowych, w parkach i zieleni miejskiej. Nagie pędy nadają się do suchych kompozycji. Szczególnie ładnie prezentuje się wiosną i jesienią.

Pinus - sosna

        Drzewa lub rzadko krzewy żywiczne, niektóre gatunki dorastają nawet do 70 metrów. Pędy są zróżnicowane na długo- i krótkopędy. Igły zebrane w pęczki na krótkopędach po 2, 3 lub 5 (bardzo rzadko 1 lub 7). Igły są stosunkowo długie (w porównaniu z innymi rodzajami drzew iglastych). Sosny są jednopienne, kwiaty są rozdzielnopłciowe, żeńskie w szyszeczkowatych kwiatostanach, a męskie żółte wydłużone. Szyszki zwisające lub odstające, bardziej zdrewniałe niż u innych iglastych, łuski zakończone są charakterystyczną romboidalną tarczką z niewielkim zgrubieniem. Wielkość szyszek i ich kształt uzależnione są od gatunku sosny. Szyszki opadają w całości, tylko u niektórych gatunków rozpadają się.

        Sosny należą do drzew dobrze znoszących suche piaszczyste gleby, zanieczyszczone i suche powietrze oraz niskie temperatury. Zdecydowanie lepiej rosną w miejscach dobrzenasłonecznionych, tylko niektóre gatunki tolerują lekkie boczne ocienienie. Wiele sosen doskonale spełnia rolę gatunków pionierskich, dobrze też sprawdzają się w niesprzyjających innym iglakom warunkach miejskich.

SOSNY 2-IGIELNE

Pinus silvestris - sosna pospolita

Opis: Drzewo dorastające do 40 m wysokości. Korona bardzo zmienna w zależności od środowiska, wktórym rośnie - w zwartym drzewostanie pień jest długi i strzelisty, natomiast w miejscach odsłoniętych stosunkowo krótki, a korona nisko osadzona i gęsta, bardzo malownicza i dekoracyjna. Kora ceglastoczerwona, cienka i łuszcząca się. Igły zebrane po 2 w pęczku, długości 3-8 cm. Szyszki są bardzo zmienne, najczęściej o zaokrąglonym kształcie.

Występowanie: Rośnie dziko w Europie i Azji. W Polsce stanowi główny gatunek lasotwórczy, szczególnie na nizinach Polski.

Wymagania: Patrz: opis rodzaju. Jest jedną z najmniej wymagających sosen, pełni rolę gatunku pionierskiego.

Zastosowanie: Patrz: opis rodzaju.

Pinus nigra - sosna czarna

Opis: Drzewo dorastające do 30m. Charakteryzuje się gęstą koroną,ciemną korą i ciemnozielonymi, sztywnymi i  stosunkowo długimi (10-15 cm) igłami. Szyszki są duże, prawie czarne, z jasnymi tarczkami.

Występowanie: Rośnie dziko w górach byłej Jugosławii oraz w Austrii. W Polsce nie występuje w stanie dzikim.

Wymagania: Jest to gatunek sosny idealny do zadrzewień miejskich. Ma bardzo małe wymagania glebowe, dobrze rośnie nawet na zupełnie suchych i jałowych glebach (podobnie jak P. silvestris). Jest również odporna na zanieczyszczenie powietrza oraz na działanie silnych wiatrów.

Zastosowanie: Ze względu na niewielkie wymagania siedliskowe i odporność na warunki miejskie można ją z powodzeniem sadzić w miejskich parkach i zieleńcach. Dodatkowym atutem tego gatunku sosny jest stosunkowo wolny wzrost.

Pinus banksiana - sosna Banksa

Opis: Drzewo dorastające najwyżej do 25 m. Rośnie wolno i ma bardzo"zabiedzony" wygląd. Jej pnie i gałęzie są najczęściej powykrzywiane i cienkie, sprawiają wrażenie schorowanych i skarłowaciałych. Korony są nieregularne ibrzydkie. Igły są krótkie (2-4 cm), również powykręcane. Szyszki otwierają się przez kilka lat , są małe i krzywe. Gatunek krótkowieczny.

Występowanie: Rośnie dziko w Kanadzie i USA. W Polsce można tę sosnę spotkać w lasach, ale są to okazy sztucznie sadzone.

Wymagania: Jest to gatunek o bardzo małych wymaganiach siedliskowych, rośnie na najgorszych nawet glebach.

Zastosowanie: Gatunek wybitnie pionierski, często stosowany jako przedplon.  Nie ma żadnego znaczenia jako roślina ozdobna.

Pinus mugo var. mughus - sosna kosodrzewina (kosówka)

Opis: Krzew tworzący silnie rozrastające się zarośla. Rośnie szybko. Igły długości 3-8 cm są gęsto osadzone na giętkich pędach. Szyszki są niewielkie, ciemnobrązowe z popielatymi tarczkami i ostrym wyrostkiem.

Występowanie: Góry Europy - Alpy, Karpaty, Bałkany. Tworzy tzw. piętro kosówki (wys. od 1300mnpm) Rośnie także dziko w Polsce, głównie w Tatrach i na Babiej Górze. Podlega ochronie gatunkowej.

Wymagania: Gatunek o bardzo małych wymaganiach siedliskowych. Doskonale rośnie nawet na piaskach (np. wydmy nadmorskie)

Zastosowanie: Świetnie nadaje się do większych ogrodów skalnych (w małych szybko staje się zbyt ekspansywna). Ma ogromne znaczenie ekologiczne w górach - powstrzymuje lawiny i zapobiega erozji gleb, nad morzem stosowana do zadrzewiania wydm.

SOSNY 5-IGIELNE

Pinus cembra - sosna limba

Opis: Drzewo dorastające do 25 m wysokości. Rośnie wolno. Ma piękne gęste korony, na okazach wolno rosnących gałęzie utrzymują się nawet przysamej ziemi. Młode pędy żółto owłosione. Igły długości 5-12 cm. Szyszki są jajowate, młode fioletowe, najczęściej rozpadają się po dojrzeniu. Nasiona nie mają skrzydełek, sąjadalne.

Występowanie: Góry Europy, głównie Alpy i Karpaty. Rośnie także dziko w Polsce - jedyne stanowiska znajdują się w Tatrach. Jest objęta całkowitą ochroną gatunkową.

Wymagania: Lubi gleby przepuszczalne i świeże oraz wilgotne powietrze, ale nieźle znosi warunki miejskie, w tym zanieczyszczone powietrze.

Zastosowanie: Dawniej częściej stosowana w dworskich parkach, obecnie rzadko stosowana ze względu na problemy ze zdobyciem materiału nasadzeniowego.

Pinus strobus - sosna wejmutka, sosna Weymoutha

Opis: Drzewo dorastające do 50 m wysokości. Szybko rośnie. Charakteryzuje sięlekką, zwiewną koroną i cienkimi pędami. Igły bardzo cienkie i miękkie (do 10 cm). Bardzo charakterystyczne są wydłużone i lekko wygięte szyszki z bardzo delikatnymi tarczkami.

Występowanie: Rośnie dziko w USA i Kanadzie gdzie tworzy lasy wejmutkowe.

Wymagania: Jest gatunkiem sosny o nieco większych wymaganiach. Najlepiej rośnie na glebach świeżych, lekko wilgotnych i w wilgotnym powietrzu. Nie znosi suszy. Dobrze natomiast radzi sobie w rejonach przemysłowych. Jest także odporna na mróz.

Zastosowanie: Jedna z najpiękniejszych sosen, chętnie sadzona jako ciekawostka.

SOSNY 3-IGIELNE

Pinus rigida - sosna smołowa

Opis: Niezbyt wysokie drzewo dorastające do 20 m wysokości. Na pniu i konarach tworzy bardzo charakterystyczne pęczki pędów odroślowych. Igły długości do 14 cm, opadają już po 2 latach, często są żółto zielone. Szyszki jajowate, bardzo symetryczne, z wyraźniekolczastymiwyrostkami na piramidkach. Szyszki są tak mocno przytwierdzone do gałęzi, że odrywa się je z kawałkiem drewna.

Występowanie: Pochodzi z Ameryki Północnej.

Wymagania: Jest bardzo odporna na warunki środowiskowe - podobnie jak P. banksiana.

Zastosowanie: Niewielkie zastosowanie w terenach zieleni ze względu na niezbyt ładny wygląd - patrz P. banksiana.

Pinus ponderosa - sosna żółta

Opis:

Występowanie:

Wymagania:

Zastosowanie:

  

Picea - świerk

Picea abies - świerk pospolity

Opis:

Występowanie:

Wymagania:

Zastosowanie:

Picea glauca - świerk biały

Opis:

Występowanie:

Wymagania:

Zastosowanie:

Picea omorika - świerk serbski

Opis:

Występowanie:

Wymagania:

Zastosowanie:

Picea pungens - świerk kłujący

Opis:

Występowanie:

Wymagania:

Zastosowanie:

  

Abies - jodła

Abies alba - jodła pospolita

Opis:

Występowanie:

Wymagania:

Zastosowanie:

Abies concolor - jodła kalifornijska (jodła jednobarwna)

Opis:

Występowanie:

Wymagania:

Zastosowanie:

Abies nordmanniana - jodła kaukaska

Opis:

Występowanie:

Wymagania:

Zastosowanie:

Abies koreana - jodła koreańska

Opis:

Występowanie:

Wymagania:

Zastosowanie:

   

Pseudotsuga - daglezja 

Pseudotsuga menziesii - jedlica Douglasa (daglezja)

Opis:

Występowanie:

Wymagania:

Zastosowanie:

Konwalie

Konwalie kwitną w maju. To łatwo rozpoznawalne białe, pachnące dzwonkowate kwiaty zebrane na pojedynczym pędzie. Konwalie mają dwa lub trzy ciemnozielone liście, niezwykle trwałe, które zamierają dopiero na jesieni, wtedy ozdobą rośliny staja się duże, pomarańczowe jagody. Niestety owoce te są trujące. Konwalia rozrasta się na liczne rozgałęzione kłaczą, dzięki którym tworzy geste kobierce i szybko opanowuje duże powierzchnie. Na końcu każdego kłaczą znajduje się pąk, z którego na wiosnę wyrasta nadziemna cześć rośliny.

Nie jest łatwo nabyć różne odmiany konwalii. Najczęściej poszukiwane są te o dużych kwiatach, jak Grandiflora lub Fortin’s Giant, o pełnych kwiatach Plena, kwitnąca na różowo Rosea, oraz odmienna Prolificans, w której zamiast pojedynczych kwiatów rosną boczne gałązki z licznymi kwiatkami. Prawdziwymi unikatami są odmiany konwalii o ozdobnym ulistnieniu, jak Albostriata z liśćmi zkremowymi żyłkami.

Konwalie dobrze rosną w cieniu lub półcieniu na lekko kwaśnej, wilgotnej glebie z dożą zawartością próchnicy. Mogą też rosnąć na słońcu, lecz wtedy ich liście szybciej brązowieją. W cieniu lepiej znoszą susze oraz korzenie sąsiadujących drzew i krzewów.

Konwalie rosnące na słabej glebie warto zasilać jesiennym ściółkowaniem - przekompostowanym obornikiem, kompostem ogrodowym lub warstwą opadłych liści (najlepiej z lipy, grabu i leszczyny). Najłatwiej rośliny mnożny się przez podział. Ich kłącza należy wykopać wczesną wiosną lub jesienią, podzielić i posadzić na nowe miejsce - płytko, na głębokość 3 cm. Jeżeli wykopane kłącza muszą być przez pewien czas przechowywane, należny umieścić je w ażurowej skrzynce i obsypać wilgotnym kompostem lub torfem.

Roślina ta jest bardzo ekspansywna i można mieć problem z usunięciem jej podziemnych rozłogów. Dlatego konwalii nie powinno się sadzić w ogródkach skalnych, na niewielkich rabatach, w miejscach gdzie mogłyby zdominować czy zagłuszyć inne rośliny. Jeżeli mimo wszystko zdecydujemy się je posadzić w sąsiedztwie innych kwiatów, dobrym rozwiązaniem będzie oddzielenie tych roślin plastikowa taśmą. Konwalia nadaje się też do dużych naturalnych ogrodów, gdzie tworzy ładne skupiska pod drzewami i krzewami liściastymi. Szczególnie bujnie będzie się rozrastać w przyjaznym cieniu leszczyn. Szybko rozrasta się też pod dużymi iglakami - cisami, żywotnikami lub cyprysikami, pod którymi będzie tworzyć zwarty dywan.

Konwalie możemy łączyć z innymi cieniolubnymi roślinami, najlepiej z ekspansywnymi gatunkami okrywowymi: bluszczem, barwinkiem i jasnota purpurowa. Efektownym urozmaiceniem mogą być kępy paproci, np. pióropusznika i narecznicy samczej albo kokoryczki. Dobrym rozwiązaniem będą także zimozielone bergenie i mahonia pospolita. Można do tej kompozycji wprowadzić strzeliste naparstnice, dzwonki jednostronne i orliki. Dobrym towarzystwem będą także liliowce i trzykrotka wirginijska, których liście będą ładnie kontrastować z ciemną zielenią konwalii.

Konwalie można pędzić w domu. Jesienią należy wykopać klacze z ogrodu i posadzić do doniczki, która należy pozostawić na zewnątrz pod przykryciem ściółki z liści, kory lub agrowłókniny. W styczniu trzeba przenieść ja do domu, ustawić w najchłodniejszym miejscu mieszkania (około 12oC) i delikatnie podlewać. Po paru tygodniach pojawia się kwiaty. Przekwitłe kłącza można później z powrotem posadzić wiosną w ogrodzie.Konwalia jest rośliną leczniczą. Zawiera alkaloidy stosowane do produkcji leków nasercowych i przeciwpadaczkowych. Należy do najbardziej trojących roślin! Po jej pomarańczowe jagody często sięgają dzieci. Należy pamiętać, że spożycie tylko kilku jagód może być śmiertelne. Równie trująca jest woda, w której stały ścięte kwiaty.

Konwalia jest rośliną jedyna w swoim rodzaju - jest bowiem reprezentowana tylko przez jeden gatunek. Występuje pospolicie w całej Europie w strefie klimatu umiarkowanego, a także w Ameryce Północnej i Azji. Spotykane poza Europa formy różnią się nieznacznie, dlatego bywają traktowane jako podgatunki lub nawet odrębne gatunki. W Polsce konwalia pospolicie występuje w lasach liściastych i sosnowych borach na terenie całego kraju. Najliczniej w Polsce północnowschodniej. Nie wolno jej zbierać ani wykopywać z lasu, gdyż jest objęta częściową ochroną

Skalniaki ogrodowe

Wielu z nas planując swoje ogrody, zaczyna od wybrania pięknych niezwykle ozdobnych i dużych roślin, których kwiaty zajmują większą część terenu. Jednak szukając urozmaicenia, a także chcąc zaskoczyć wszystkich znajomych i odwiedzających, warto jest zastanowić się też nad mniejszymi roślinami, jak również elementami martwej natury, czyli głazami, kamieniami i piaskowcami. Wszystkie te dodatki składając w jedną całość, tworzą cudowne kompozycje zwane skalniakami ogrodowymi. Taki skalniak ma wiele zalet, o których wielu z nas nawet się nie domyślało.

Przede wszystkim skalniaki to fragment górskiego krajobrazu wkomponowany w całość naszego ogrodu. Dzięki temu możemy odbiec od zwykłych kompozycji kwiatowych, spotykanych w większości ogrodów i zaskoczyć wszystkich sąsiadów oryginalnością naszego wyboru. Niektóre górskie rośliny w połączeniu z elementami kamiennymi tworzą kompozycje, których nie zastąpią nawet najpiękniej kwitnące kwiaty. Jednocześnie cały czas mamy świadomość, że tworzony przez nas skalniak, jest fragmentem natury, a nie regularnie obsianą grządką, gdzie kwiaty tracą swój wrodzony urok.

Drugim argumentem przemawiającym za tworzeniem takich kompozycji, jest dowolność miejsca, w którym chcemy go stworzyć. Obojętnie, czy nasz skalniak będzie zwrócony ku północnej, południowej, czy każdej innej stronie, zawsze znajdziemy wśród roślin skalnych takie, którym dane warunki odpowiadają. Oczywiście najlepsza pod względem warunków jest strona wschodnia, gdzie uprawiać można wszystkie najtrudniejsze gatunki, jednak nawet od strony południowej, gdzie daje znać o sobie palące słońce, możemy trzymać rojniki, floksy skalne, czy rozchodniki.

Skalniak ogrodowy jest również dobrym rozwiązaniem dla osób zapracowanych, które nie mają zbyt dużo czasu na zabawy w ogrodzie oraz pielęgnowanie swoich kwiatów. Spora część z roślin skalnych, są to rośliny odporne na złe warunki i mało wymagające. Nie jest straszna im przejściowa susza lub wahania temperatury. Wystarczy, że co jakiś czas pozbędziemy się chwastów, które są bardzo ekspansywne, niszczą nasze rośliny podkradając im wodę i substancje odżywcze, a także brzydko wyglądają w naszym ogrodzie. Różnorodność gatunków skalnych, z pewnością pozwoli na to, by każdy, nawet ten co może przeznaczyć tylko kilkanaście minut dziennie na doglądanie swojego ogrodu, mógł wybrać odmiany o interesującym wyglądzie.

Rośliny do ogrodów skalnych i na skalniaki nie są co prawda tak atrakcyjne i ozdobne, jak chociażby wielkie i obficie kwitnące krzewy różaneczników, czy innych popularnych roślin ogrodowych, jednak mają w sobie „to coś”. Ich główne piękno nie tkwi w kwiatach, które przeważnie są drobne i trzeba się wysilić, by je dostrzec, lecz w całościowej kompozycji. Przepiękna zieleń liści oraz łodyżek, skomponowana z głazami, kamieniami, czy łupkami skalnymi, sprawiają, iż nadaje to pewnej elegancji, dostojności ogrodowi, a bardzo często wprowadzają też poczucie spokoju oraz obcowania z naturą. Jeżeli jednak tęsknimy za kwiatami, zawsze możemy do naszego skalniaka wkomponować kilka tulipanów botanicznych, mniejszych odmianszachownic, czy też krokusów, które na wiosnę będą nas cieszyły swoim kwitnieniem.

Wspaniałymi elementami, które dobrze komponują się ze skalniakami ogrodowymi, są również oczka wodne, strumienie, potoki i inne wodne dodatki. Dzięki nim możemy jeszcze lepiej oddać naturę, do której dążymy w komponowaniu naszego ogrodu, a czasami wręcz sprawić, że przekraczając furtkę naszego ogrodu, mamy wrażenie, jakbyśmy przez chwilę znajdowali się na dziewiczych, górskich terenach.

Skalniak ogrodowy to element, który może przełamać monotonię w naszym ogrodzie. Dlatego też zawsze warto jest się zastanowić, czy nie powinniśmy umieścić go gdzieś pomiędzy, rabatą kwiatów letnich, a skupiskiem iglaków, na tle których wspaniale się prezentują

Paprocie ogrodowe

Paprocie ogrodowe to idealne rośliny do cienistych i dość wilgotnych miejsc w naszych ogrodach. Rośliny te, o ile zapewnimy im dobre warunki wzrostu, nie są trudne w pielęgnacji, a ich uprawa może sprawić dużo satysfakcji i radości.

Paproć ogrodowa wymaga dość żyznej i stale wilgotnej gleby. Sadząc paprocie należy przygotować podłoże z ziemią próchniczą, która to dość długo zatrzymuje w sobie wilgoć. Po wysadzeniu warto obsypać wierzchnią warstwę gleby wiórkami kory wymieszanymi z suchymi liśćmi. Warstwa ta wraz z upływem czasu zamieni się w świeżą próchnicę. Liście dodatkowo chronią rośliny przed głębokim przemarznięciem oraz zatrzymują wodę w podłożu. W naszym kraju najbardziej popularne w uprawie są następujące gat.         

Narecznica samcza – niezwykle ceniona za urokliwe, żywo zielone liście, osiągająca wysokość do jednego metra. Roślina tworzy duże rozety, dlatego polecana jest do nasadzeń w małych grupach lub jako paproć okrywowa w dużych, obszernych ogrodach lub parkach. Spotykane są rośliny uprawiane w otoczeniu oczek wodnych. Narecznica samcza ma także właściwości lecznicze.

Wietlica samicza - błędnie nazywana wietlicą samczą, jest paprocią osiągającą od 35 do 75 centymetrów wysokości. Paproć ta lubi ciemne, niezwykle wilgotnie miejsca, najlepiej pod dość gęstymi drzewami. Liście jasnozielone doskonale kontrastują z ciemnym podłożem, dobrze prezentuje się podsypana korą ogrodową.

Zanokcica skalna - jest niską osiągającą zaledwie ok. 15 – 20 centymetrów paprocią. Liście pierzaste, jasnozielone o błyszczącej, ciemnej osi są zimozielone. Doskonała roślina do obsadzania ogródków skalnych, ogrodów zimowych, w wolnych przestrzeniach skalnych i murkach a także na cmentarzach.

Podrzeń żebrowiec - to niewielka paproć zimozielona osiągająca wysokość ok. 40 centymetrów. Cechą charakterystyczną tej paproci są niezwykle dekoracyjne liście – liście asymilacyjne i liście zarodnionośne.

Pióropusznik strusi - to niezwykle dekoracyjna i dość wysoka paproć uprawnia w naszych ogrodach. Liście długie, lancetowate o silnie zielonej i intensywnej barwie zamierają na zimę. Roślina lubi wilgotne, dość mocno ocienione stanowiska, najlepiej pod gęstymi drzewami. Doskonała roślina okrywowa, do uprawy w dość dużych ogrodach, jako roślina do obsadzania oczek wodnych. Uwaga roślina silnie wyjaławia glebę i nie należy jej uprawiać w otoczeniu roślin o słabym systemie korzeniowym.

Długosz królewski - jest paprocią o ciekawym pokroju i bardzo ozdobnych liściach. Roślina osiąga wysokość do jednego metra. Liście wysokie, lancetowate wyrastają wczesną wiosną. Kolor liści zmienia się wraz ze wzrostem rośliny od jasnozielonego do żółtego. Paproć ta wymaga dużej wilgotności podłoża, nie ma specjalnych wymagań co do stanowiska. Doskonała roślina do obsadzania oczek wodnych oraz jako roślina okrywowa.

Paprotnik szczecinkozębny - jest niezwykle dekoracyjną paprocią uprawianą w otoczeniudrzew liściastych. Liście osiągają wysokość do 60 centymetrów i są zimozielone. Doskonała roślina do uprawy na rabatach, jako roślina okrywowa, do ogrodów skalnych oraz ogrodów w stylu japońskim.

Przedstawione gatunki są niezwykle ciekawą propozycją do naszych ogrodów. Pamiętajmy jednak aby usuwać stare, ubiegłoroczne liście dopiero na wiosnę, gdyż liście są ważną ochroną przed mrozem, a oszronione, zaschnięte liście dodają zimą uroku naszym ogrodom. Niskie gatunki doskonale nadają się do ogródków skalnych oraz do uprawy na murach i w szczelinach ogrodowych. Najciekawsze odmiany do obsadzania murów to zanokcica ciemna, zanokcica murowa, zanokcica zielona oraz paprotnica.

Płoty i ogrodzenia

Ogrodzenia mogą być wykonane z przeróżnych materiałów. Od twojego wyboru zależy, czy ogrodzenie będzie pasować do domu, czy będzie skutecznie odgradzać od otoczenia, czy jedynie wyznaczać granice działki. Inny efekt uzyskasz, gdy wybierzesz ogrodzenie pełne, jeszcze inny - gdy siatki ogrodzeniowe i przęsła. Porównujemy m.in. ogrodzenia drewniane, kamienne i ogrodzenia metalowe.

Ogrodzenia pełne czy przęsła?Najpierw zadaj sobie kilka pytań. Czyogrodzenie ma zdecydowanie oddzielać działkę od sąsiednich posesji? Jakie materiały wykończeniowe będą pasować do domu? Ile pieniędzy możesz przeznaczyć na budowę ogrodzenia? Czy ogrodzenie będzie budować firma, czy wykonasz je samodzielnie? Czy zależy ci na szybkiej budowie ogrodzenia?

Ogrodzenia pełne:

• Zapewniają ciszę i spokój na działce, osłaniają teren przed silnymi wiatrami
• Ogrodzenia mogą być zbudowane z różnych materiałów, np. cegieł klinkierowych, silikatowych, rozbiórkowych, bloczków betonowych czy pustaków zasypowych
• Mur można wykończyć różnymi materiałami wykończeniowymi: tynkiem i farbą, płytkami klinkierowymi, silikatowymi, kamiennymi lub betonowymi
• Na ogrodzenia potrzeba dużo materiałów, co zwiększa ich koszt
• Mogą sprawiać wrażenie zbyt masywnych (nie nadają się zatem do grodzenia małych działek)

Ogrodzenia z przęsłami

• Przęsła nie zasłonią całkowicie działki, dzięki czemu będziesz widział, co dzieje się na zewnątrz
• Ogrodzenia z przęsłami łatwo dopasować do stylu domu
• Potrzeba na nie mniej materiałów
• Słupki i podmurówka mogą być wybudowane z takich samych materiałów jak ogrodzenia pełne – dzięki temu stworzysz efektowne połączenia, np. klinkieru z metalowymi przęsłami
• Ogrodzenia z przęsłami dają mniejsze poczucie prywatności

Poniżej podajemy przykładowe materiały, z jakich możesz wykonać ogrodzenie:

Klinkier

Z cegieł klinkierowych można zbudować efektowne ogrodzenia. Ze względu jednak na wysoką cenę częściej wykonuje się z nich jedynie podmurówki i słupki, które łączy się z przęsłami metalowymi lub drewnianymi. Cegły klinkierowe z powodzeniem zastąpisz płytkami klinkierowymi. Wykańcza się nimi pełne ogrodzenia zbudowane, np. z bloczków silikatowych, betonu komórkowego czy pustaków. Ogrodzenia klinkierowe są solidne i odporne na działanie mrozu. Cegły klinkierowe mają wiele wzorów i kolorów – łatwo je dopasować do stylu domu. Minusem ogrodzenia klinkierowego są pojawiające się wykwity. Dlatego do murowania i spoinowania trzeba użyć zapraw przeznaczonych do klinkieru. Budowę ogrodzenia lepiej powierzyć fachowcom.

Cegły rozbiórkowe

Cegły rozbiórkowe to dobry pomysł na ogrodzenie, pod warunkiem, że są w dobrym stanie. Ogrodzenie powinno grodzić dużą działkę, bo w przeciwnym razie będzie wyglądało zbyt masywnie. Jeżeli decydujesz się na ten materiał, pamiętaj, że wymaga on impregnacji. Cegły rozbiórkowe trzeba pomalować preparatem hydrofobowym. Zapobiegnie to nasiąkaniu wodą i brudzeniu się cegły.

Metal

Ogrodzenia metalowe łatwo dopasować do domu, są trwałe i stosunkowo niedrogie. Wyjątek cenowy stanowią ogrodzenia kute przygotowywane w zakładach kowalskich. To ogrodzenia, które mają ozdobny wygląd, często z ornamentami. Wykonuje się je na indywidualne zamówienie lub według projektu z katalogu. Takie ogrodzenia są zabezpieczone przed korozją. Taniej ogrodzenia metalowe kupisz w supermarketach i hipermarketach budowlanych. Co roku pojawiają się nowe modele gotowych przęseł, furtek i bram. Produkuje się je ze stali lub aluminium, fabrycznie zabezpieczonych przed korozją. Budowa ogrodzenia jest szybka, a najwięcej czasu zajmuje wykonanie betonowych fundamentów i podmurówek. Jeśli zależy ci na czasie, skorzystaj z elementów prefabrykowanych. Najtańszym ogrodzeniem metalowym jest łatwa w montażu siatka ogrodzeniowa: pleciona lub zgrzewana. Siatka pleciona wykonana jest z grubszego drutu (2,8 – 3,1 mm) i ma oczka kwadratowe. Może mieć wysokość od 2 do 2,5 m. Siatka zgrzewana jest cieńsza i niższa od plecionej, ale bardziej odporna na odkształcenia i sztywna. Jej maksymalna wysokość to 2 m. Oba rodzaje siatki sprzedawane są w rolkach.

Drewno

Pierwsza decyzja to wybór drewna na ogrodzenie. Spośród gatunków liściastych trwałe są dąb, jesion i akacja. Do najbardziej podatnych na niszczenie należą lipa, wierzba, brzoza czy topola. Jeśli chodzi o gatunki iglaste, wytrzymały jest modrzew. Cena jego jest jednak wysoka. Tańsze, ale i trochę mniej wytrzymałe, są świerk oraz sosna i to właśnie z nich najczęściej są robione ogrodzenia drewniane. Ogrodzenia drewniane mogą być zarówno ażurowe, jak i prawie pozbawione prześwitów. Możesz wybrać np. prosty płot składający się z kilku długich poziomych desek i niewysokich słupków, jak i solidne przęsła wykonane z gęsto połączonych desek lub żerdzi. Ogrodzenia drewniane są naturalne i ładnie współgrają z otoczeniem domu. Można je wielokrotnie odnawiać i zmieniać kolor drewna. Słabo zabezpieczone są narażone na niszczenie, ataki grzybów, pleśni i owadów.

Kamień

Ogrodzenia kamienne, w szczególności pełne, wyglądają masywnie i raczej nie nadają się do grodzenia małej działki. Zwykle ogrodzenia kamienne mają więc dekoracyjne otwory lub występują w towarzystwie drewnianych albo metalowych przęseł. Jeśli chodzi o materiały do budowy ogrodzenia, to właściwie nie ma ograniczeń. Niektóre rodzaje kamienia, takie jak np. piaskowiec i wapień, są łatwiejsze w obróbce. Trudniejsze pod tym względem są granit, bazalt, porfir czy kwarcyt. Te kamienie są jednak wytrzymalsze. Ciekawy efekt uzyskasz, wykorzystując do budowy ogrodzenia kamień polny. Ogrodzenia kamienne są niezwykle efektowne, a przy tym trwale, dobrze odgradzają dom od otoczenia. Minusem jest cena i długi czas budowy ogrodzenia. Dobra wiadomość może być taka, że ogrodzenia kamienne nie muszą być murowane. Kamienie możesz umieścić również w specjalnych stelażach z prętów i siatki (gabionach). Pojedyncze stelaże ustawia się w dowolny sposób: obok siebie, jeden na drugim, prostopadle